Hardcore GR11

Schoenen aan, trailhead achter je en de GR11 die zich voor je uitrolt. Je vertrekt vanaf de parkeerplaats bij Pradera de Ordesa en wandelt nonchalant langs de Greenwich Meridian Marker een stille show-off voor wie graag precies weet waar hij staat op de aardbol. Het pad volgt de Río Arazas, met aan weerszijden groene valleiwanden en het zachte geruis van watervallen in de verte. En dan BAM de Soaso Steps. Een trap van watervallen die je spontaan doet stilstaan en "Wow" laat mompelen, of je wilt of niet.

Je loopt verder en het bos maakt plaats voor een ijskom van formaat: de Soaso Cirque. Hier verandert alles. De muren rijzen op en de Cola de Caballo dendert naar beneden alsof de berg zelf uitademt. Dit is het laatste vlakke stuk van de dag. Daarna gaat het omhoog — en rap ook. De switchbacks worden pittiger, het terrein ruiger, en elke meter voelt als een prestatie. De uitzichten? Belachelijk goed. De sfeer? Puur en rauw. Dit zijn de Pyreneeën, geen Instagram-filter.

Uiteindelijk vlakt het pad af en verschijnt de silhouet van Refugio de Góriz, hoog gelegen op een ruig bergplateau. Je bent er. Tijd om je rugzak af te doen, je benen te strekken en even te landen. Als de zon achter de kliffen verdwijnt, schuif je aan voor een warme maaltijd en een flinke portie bergcomfort. Welkom bij het ritme van de GR11: eten, rusten, repeat.

Je begint de dag met een stevig bergontbijt in Refugio de Góriz. Sterke koffie, een paar sneden brood en de frisse ochtendlucht die je hele systeem wakker schudt. Daarna is het tijd om te vertrekken. Het pad trekt oostwaarts, en niet veel later kom je langs een verborgen waterval en je eerste uitzichten op de gigantische Añisclo-kloof. Zo’n uitzicht dat je laat stoppen. Diep en rauw, uitgesleten in de ziel van de Pyreneeën door de Río Bellós, over miljoenen jaren heen.

Dan begint de klim. De Añisclo-pas roept, en dit is geen zondagmiddagwandeling. Je stijgt snel, zigzaggend omhoog naar het hoogste punt. Boven wacht je een 360-graden panorama op het Monte Perdido-massief – pure bergmagie. Maar het blijft pittig. Je daalt af langs nog een klifachtig uitzichtpunt en bereikt dan Las Fayetas: een steile en blootgestelde sectie die al je aandacht vraagt. Los, rotsig en wild. Hier neem je geen risico’s, zeker niet bij sneeuw of regen.

De laatste afdaling naar de Pineta-vallei is lang en zwaar voor de benen. Maar het bos brengt rust, en het steeds veranderende landschap geeft je nieuwe energie. Wanneer het dak van Refugio de Pineta eindelijk in zicht komt, ben je er klaar voor. Meer dan 1.000 meter gestegen, bijna 2.000 gedaald. En dan die eerste slok van iets kouds en dat bord warme bergkost... Perfect. Benen omhoog. Diner geserveerd. Zo sluit je zo’n dag af.

Je begint de dag met ontbijt in Refugio de Pineta. Geniet van hete koffie en frisse berglucht, samen met dat vertrouwde gevoel in je benen van de dagen ervoor. Het pad trekt je rustig de vallei uit, slingert door het bos en opent zich naar hoger gelegen terrein. De kliffen van Monte Perdido verdwijnen langzaam achter je. Voor je ligt een stijgende horizon, maar de klim blijft gestaag en belonend. Je zit goed in je ritme.

De route klimt verder naar een brede bergkam. Eenmaal boven krijg je uitzichten die alle kanten op reiken — diep de Pyreneeën in, zelfs tot over de grens in Frankrijk. Dan begint de lange afdaling. Het pad is stevig maar soepel, slingert tussen rotsen door en leidt je terug het bos in. De lucht wordt warmer, het pad zachter en je tempo vertraagt mee met het landschap.

Na 14,4 kilometer zie je de daken van Parzán opduiken. Een stil dorp, maar na drie pittige dagen op de GR11 voelt het als de eindstreep. Je hebt hoog geklommen, nog verder afgedaald, en een serieus stuk van het gebergte doorkruist. Schoenen uit. Ga zitten. Diner geserveerd. Jij hebt het geflikt!