K2, Concordia en de Gondogoro La

Een prachtige dagwandeling, die ons een vrij zachte start geeft tot de Karakoram trekking. Vanaf onze camping gaan we onze weg door de straten en velden van Askole, de laatste nederzetting die we tegenkomen tijdens onze tocht naar Concordia. Het zien van de lokale bevolking is een fascinerend inzicht in de levenswijze van de Balti's. We bereiken het zuidelijkste puntje van de Biafo Gletsjer, die zich 63 kilometer lang uitstrekt tot aan Snow Lake, waardoor dit de op twee na langste gletsjer ter wereld buiten de poolgebieden is. Gelukkig is er een brug over de rivier uit het puntje van de gletsjer komt en dat voorkomt dat we de losse morene van keien en het puin van de gletsjer zelf moeten oversteken. We kamperen aan de andere kant van de Biafo in Korofon, (3075m), in een bos dat een opmerkelijke verscheidenheid aan vogels herbergt.

Boven Korofon volgen we de loop van de Braldu tot aan de kruising met de zijrivier Panma. Om deze snelstromende rivier over te steken moeten we een omweg maken naar een brug die wordt onderhouden door het Central Karakoram National Park (CKNP). De brug is gebouwd op een rotsachtige vernauwing van de vallei en het laatste deel van de oprit loopt over een pad dat gedeeltelijk in de rotswand is ingesneden. Hier staat nu een hangbrug, waar voorheen 100 Adventures-klanten de rivier moesten oversteken in een krat die onder een katrol aan een kabel werd opgehangen. Dit type 'vliegende vos', plaatselijk bekend als een jhola, was vroeger gebruikelijk in de bergen van de Karakoram. We zetten het kamp op iets voorbij de brug op de plaats die bekend staat als Jhola.

We maken een vroege start vandaag en keren terug naar de Braldu-rivier en gaan verder op een goed pad, langs een paar oude campingplaatsen bij Chowblok en Bardomal, die nu zelden meer gebruikt worden, want veel van de vlakke grond is door de verschuivende rivier uitgehold. Voorbij deze oude kampeerplaatsen loopt het pad een tijdje aan de rand van de rivier, voordat het pad naar boven klimt en ons een prachtig uitzicht geeft op de indrukwekkende Paiju Piek. We moeten vandaag een paar beekjes doorkruisen en afhankelijk van het smelten van de gletsjers hierboven, moeten we deze misschien doorwaden (sportsandalen of oude trainers handig). Op ons hoogste punt vandaag hebben we uitzicht op de punt van de Baltoro Gletsjer en de granieten toppen van de Trango en Cathedral groepen. Op een heldere dag is het zelfs mogelijk om K2 te zien, die gedeeltelijk wordt verduisterd door de haaienvin van de Lobsang Spire. Na weer te zijn afgedaald naar de Braldu rivier bereiken we het expeditiekamp in Paiju (3420m).

Paiju is het traditionele stoppunt voor alle groepen die op weg zijn naar Concordia, gelegen op een verbreding van de Braldu Vallei en in het zicht van de punt van de machtige Baltoro Gletsjer. Dit werd een belangrijke halteplaats voor klimtochten en trekkingsgroepen vanwege de aanwezigheid van bronwater en een schaarse populatie bomen die oorspronkelijk werden gebruikt voor kookvuurtjes. Vandaag de dag zijn er verschillende vlakke staanplaatsen voor tenten en het terrein is uitgerust met 'long-drop' toiletten en wastafels - een 'badkamer' met een van de beste uitzichten in de wereld! We brengen een hele dag door in Paiju, wat goed is voor onze acclimatisatie en is ook een nuttig moment voor onze dragers om zoveel mogelijk brood te bakken voordat we op de gletsjer klimmen. Voor wie energie over heeft, is er de mogelijkheid om de heuvel boven het kamp op te lopen voor een prachtig uitzicht op de granieten torens van Trango en Cathedral pieken en mogelijk nog een glimp van K2, nog vele kilometers verderop. We brengen een tweede nacht door in Paiju.

Weer een vroege start vandaag. Vanuit ons kamp in Paiju brengt een hike van ongeveer een uur ons naar de punt van de Baltoro gletsjer. Na het zien van de uitstorting van smeltwater uit het ijs klimmen we nu op de rug van dit grote beest. Op dit punt is het ijs van de gletsjer volledig bedekt met rotsen en hoewel we een pad volgen dat door vele expedities wordt gebruikt, kan het hier behoorlijk zwaar zijn. Het pad golft als we over de deining van de stromende gletsjer klimmen en het is fascinerend om te bedenken dat deze stenen onder je voeten van de top van Broad Piek, Gasherbrum of K2 kunnen zijn gekomen. Geleidelijk aan werken we ons een weg over de gletsjer naar de zuidkant waar we een pad langs de zijmorene kunnen gebruiken. Ruwweg naar het oosten gaan we verder, soms op de morene en soms langs de gletsjer naar beneden tot we een zijdal bereiken. Op dit punt is het mogelijk om min of meer direct door te klimmen op de gletsjer. Of, als de gletsjer niet gemakkelijk bereikbaar is, slaan we ongeveer een half uur af naar het dal om een punt te bereiken waar we de smeltwaterstroom kunnen oversteken (sandalen of oude trainers vereist). Uiteindelijk bereiken we de camping bij Horbose (3795m) en hebben we een sensationeel uitzicht op de Cathedral Torens, de Trango Groep en de opvallende rotstoren van Uli Biaho. Een geweldige dag van trekking over moeilijk en gemengd terrein.

We hebben vandaag een kortere dag, rekening houdend met de noodzaak om onze slaaphoogte langzaam te verhogen. We gaan verder naar het oosten langs de Baltoro gletsjer, langs de stuwwal of soms op de gletsjer zelf, langs de scheepsboeg van de Great Trango en de geïsoleerde pilaar van de Naamloze Toren, naar ons volgende kamp bij Urdukas (3900m). Deze camping ligt honderd meter boven de gletsjer op terrassen die oorspronkelijk uit de helling zijn gehakt door de K2-expeditie van de hertog van Abruzzen in 1909. Het heeft werkelijk sensationele uitzichten op de Trango Towers en, recht tegenover en bijna een mijl verderop in de vallei, stijgen de enorme rotswanden van Cathedral Peak en Lobsang als wallen boven de gletsjer uit. Dit is echt een geweldige plek. We zullen hier op tijd aankomen voor een late lunch en de rest van de middag is vrij om te kamperen of gewoon om te genieten van onze fantastische situatie.

We laten Urdukas achter ons en volgen de morene rand naar het oosten tot het mogelijk is om op de brede achterkant van de gletsjer te klimmen. We steken nu over naar de middengrond waar de 'flow' over het algemeen vlotter is en al snel komt de spectaculaire Masherbrum (7821m) aan onze rechterzijde in zicht. Op en neer de puinbergen die over het ijs liggen bezaaid, hebben we ook nog een glimp van de pieken die Concordia omringen. Bijzonder opvallend is het prachtige Gasherbrum IV (7925m) aan de kop van de gletsjer. Er zijn goede uitzichten terug naar de Trango en Kathedraaltoppen als we ons kamp naderen op de plaats die bekend staat als Goro (4295m). We zijn nu vrij hoog en kamperen op een van de grootste stukken ijs buiten de poolgebieden, dus we zorgen ervoor dat we ons warm aankleden voor de koelere nachten die we te gaan hebben.

De laatste toegangsdag tot de Concordia voert ons door wat aantoonbaar het meest spectaculaire berglandschap ter wereld moet zijn! Onze benadering van de Concordia gaat verder met de deining van de Baltoro Gletsjer als we Mustagh Tower (7284m) passeren, een imposante monoliet van rots die voor het eerst beklommen werd door Joe Brown en Ian McNaught-Davis in 1956. Destijds werd dit beschouwd als een van de moeilijkste beklimmingen in de regio. Een Frans team bereikte de top vijf dagen later via een andere route bereikte de top, maar toen verstreek er bijna dertig jaar voor de derde beklimming door Sandy Allan, Tony Brindle, Mal Duff en Jon Tinker, waarbij de oorspronkelijke route van Brown werd gevolgd. Voor ons werkt Gasherbrum IV (7925m) als een baken, terwijl we op sommige punten tijdens de wandeling van vandaag ook Gasherbrum ll (8035m) kunnen zien, die rechts van Gasherbrum lV uitsteekt. Als we de Baltoro op gaan, komt de toepasselijk genoemde Broad Piek (8051m) in zicht boven de heuvelrug die links van ons Marble Piek en Crystal Piek met elkaar verbindt. K2 houdt zich verborgen tot op het moment dat we Concordia bereiken en we plotseling de volle hoogte van de K2 ontdekken in vegende lijnen die bijna 4000 meter van de dalbodem naar de top klimmen - een gezicht dat we nooit zullen vergeten. Concordia is een groot gebied waar gletsjers vanaf K2 en de gletsjers van de Gasherbrums en Chogolisa samenkomen. Het kreeg zijn naam van Sir Martin Conway, ontdekkingsreiziger en alpinist die de plaats vernoemde naar een ander beroemd gletsjerknooppunt in het Zwitserse Berner Oberland. Het is ongetwijfeld een van de meest spectaculaire plekken op de planeet en hier kun je binnen een straal van 24 kilometer maar liefst vier achtduizend meter toppen en tien van de dertig hoogste toppen van de wereld zien staan! We maken ons kamp op ongeveer 4500 meter hoogte op een morenerug, aan alle kanten omgeven door grillige pieken waaronder Gasherbrum IV, Mitre Piek, Chogolisa, Crystal Piek, Marble Piek, Baltoro Kangri, Broad Piek en K2.

Het is moeilijk om een climax aan te wijzen op een reis waar elke dag nieuwe en meer spectaculaire uitzichten komen. Voor veel mensen zal een bezoek aan het eigenlijke basiskamp van de klimmers op K2 zeker een hoogtepunt zijn en dit zal een optie zijn voor diegenen die op dit moment fit en geacclimatiseerd zijn. Vroeg weg uit de directe omgeving van ons kamp en al snel zitten we in een doolhof van kloven en smeltwaterrivieren. Tijdens het klimseizoen is dit een handelsroute voor de dragers die de expedities naar de basecamps van Broad Peak en K2 verzorgen, dus er zal een vaste route zijn, maar een gids is hier essentieel. Na het onderhandelen over de moeilijke grond waar 2 gletsjers samenkomen, bereiken we uiteindelijk gemakkelijk terrein en volgen we de mediale moraine van de Godwin Austen Glacier, genoemd naar de landmeter die voor het eerst de hoogte van K2 in 1860 vaststelde. Na ongeveer 3 uur trekking komen we bij Broad Piek Basecamp en hebben we het sensationele uitzicht op de K2 in de ene richting en de andere kant kijken we terug naar Concordia, omlijst door Mitre Piek en het grootste deel van Chogolisa, ook wel bekend als Bride Piek. Na Broad Piek Basecamp wordt het een beetje moeilijker als we door de de deining van de gletsjer en meer gletsjerbeken lopen. We lopen nog steeds meestal over het puin en de keien van het ablatiemateriaal dat het oppervlak bedekt, maar af en toe kunnen we voet op het ijs zelf zetten. De stijgijzers zijn niet nodig, want het ingebedde gruis in het ijs geeft het een schuurpapierachtige kwaliteit. Na nog eens 3 uur bereiken we het morene 'eiland' dat bekend staat als 'de strook', het traditionele basiskampgebied voor pogingen om de Abruzzen Heuvelrug te bedwingen, de 'normale' route op K2. Als de tijd het toelaat kunnen we ook een bezoek brengen aan het Gilkey Memorial waar de namen van degenen die zijn gestorven bij het beklimmen van K2 zijn gegraveerd op een verzameling van borden en plaquettes. Voor degenen die de optie nemen om het K2-basiskamp te bezoeken, is dit een inspannende maar lonende dag van ongeveer 10 - 12 uur lopen op ruig gletsjerterrein met minstens 600 meter klimmen en dalen. Iedereen die deze excursie niet wil maken kan naar Broad Piek Basecamp trekken en alle werkelijk fantastische uitzichten zien in de richting van Concordia, plus het beste uitzicht op K2 binnen een 5 - 6 uur durende rondreis. Het is ook mogelijk om vandaag als rustdag te nemen als je dat wenst, genietend van de prachtige situatie van Concordia.

Vanaf vandaag laten we de hoofdtrekkingsroute achter ons, die ons over een veel minder bewandelde route voert langs de Upper Baltoro, een van de gletsjers die vanuit Chogolisa naar beneden komt en de enorme gletsjerknooppunten van Concordia voedt. De tijd wordt genomen om dit deel van de trek te maken en hoe we dit doen hangt af van de sneeuwcondities. Als de gletsjer vrij is van sneeuw zal dit een gestage beklimming van de vallei zijn, die meestal over het ijs loopt en niet glad zal zijn. Het gruis dat in het ijs is ingebed maakt het zelfs gemakkelijk om op het ijs te lopen. Er zijn kloven te overbruggen, waarvan de meeste noch diep noch breed zijn en waar gemakkelijk overheen gestapt kan worden en grotere kloven kunnen meestal vermeden worden door een korte omweg. Als de Boven-Baltoro echter besneeuwd is (vrij ongebruikelijk van half juni tot augustus) zal het voor ons en de dragers noodzakelijk zijn om samen te bewegen als een touwpartij, omdat in dit geval geen spleten zichtbaar zullen zijn en we misschien ook onze stijgijzers moeten aantrekken. Na 5 - 7 uur trekken langs de Boven-Baltoro naar de enorme hoeveelheid Chogolisa aan de kop van de vallei, bereiken we uiteindelijk de samenvloeiing van deze gletsjer met de West Vigne Gletsjer die vanaf de basis van de Gondogoro La naar beneden glijdt. Hier op de morene naast de kruising maken we ons thuis voor de nacht op de plaats die plaatselijk bekend staat als 'Ali Camp' (4800m). Het is vernoemd naar een inwoner van Hushe Village die als eerste geregistreerde persoon de Gondogoro La overstak toen hij terugkeerde van zijn werk als hooggelegen drager op een Gasherbrum klimexpeditie. Normaal gesproken bereiken we Ali Camp rond het midden van de dag of de vroege namiddag en na de vestiging in het kamp, zal je reisleider een vaardigheidssessie organiseren om de eenvoudige technieken van het gebruik van een jumar te oefenen om het bewegen op vaste lijnen te waarborgen.

Voor het eerste licht worden we uit onze slaap gewekt en (met tegenzin voor sommigen en gretig voor anderen) klimmen we uit warme slaapzakken en beginnen we ons voor te bereiden op de klim die ons staat te wachten. Na het bijtanken in de eettent met ontbijt, trekken we stijgijzers en harnassen aan en gaan we samen op weg naar de West Vigne Gletsjer. In de zwarte, met sterren bezaaide, frisse nachtlucht banen we ons langzaam een weg over de sprankelende gletsjer die verlicht wordt in poelen met licht van onze hoofdlampen. De dageraad komt aan en het wassende daglicht vult langzaam het enorme landschap waar we doorheen trekken. Uiteindelijk bereiken we de voet van Gondogoro La in de buurt van de kop van een zijdal en (afhankelijk van de omstandigheden en de aard van het pad dat er al is) kunnen we een tijdje aanelkaar geknoopt verdergaan of we kunnen dit gedeelte ongeknoopt beklimmen. We zullen een vergletsjerde helling beklimmen, wat in wezen betekent dat de helling van de berg afvloeit en dat het terrein dus van seizoen tot seizoen zal verschillen. De meeste jaren zullen er een of twee steilere stukken zijn en ook bergschrunds om over te steken. Op zulke punten zal ons support team vaste lijnen hebben aangelegd voor bescherming. Na ongeveer 3 uur klimmen vanaf de West Vigne Gletsjer, met het uitzicht achter ons, bereiken we de top van de pas, een ongelooflijk en opwindend gevoel. Het uitzicht vanaf de top is adembenemend met 4 achtduizend meter pieken in het zicht en dichtbij, namelijk K2, Broad Piek, Gasherbrum I en Gasherbrum II. De top van de pas is breed en aan de andere kant valt de grond steil weg en kijken we naar beneden in de Gondogoro Vallei. Direct ertegenover staan silhouten van de Trinity Pieken, maar alle ogen worden naar de prachtige spits van Laila Piek (6096) getrokken en dan verder naar beneden, de bocht van de gletsjer volgend, kunnen we de perfecte kegel van Masherbrum II zien. De afdaling is veel steiler dan onze klimroute en hier gebruiken we vaste lijnen voor het grootste deel van de afdaling. De Hushe-kant is niet vergletsjerd, hoewel het bovenste gedeelte waarschijnlijk wel besneeuwd zal zijn, dus we gaan de lijnen af met stijgijzers. Op een gegeven moment stopt de sneeuw en zullen we onze stijgijzers verwijderen voordat we verder gaan op het gips. We moeten er goed op letten dat we hier geen stenen op onze trekkingbegeleiders neerschoppen. Uiteindelijk wordt de hellingshoek van de helling minder en de vaste lijnen eindigen. We gaan verder naar beneden tot we bij een pad komen dat horizontaal langs het dal boven de Trinity Gletsjer loopt en uiteindelijk zachtjes naar beneden komt deze te bewonderen. We lopen nu gemakkelijker over de stenen van de centrale morene tot we bij een ablatievallei aan de samenvloeiing van de Trinity en de Gondogoro-gletsjers komen. Na de ruige omgeving van de laatste dagen is dit een aangename plek met gras (schaars) en enkele rotspoelen waarin de prachtige Laila Piek wordt weerspiegeld.

Vergeleken met de inspanningen van gisteren, wordt het vandaag een relatief makkelijke tocht als we de Gondogoro gletsjer stroomafwaarts volgen. Behalve in omstandigheden waar er sneeuw op het oppervlak van de gletsjer ligt (ongebruikelijk van half juni tot augustus), kunnen onze stijgijzers, harnassen en andere bergbeklimmingsparafernalia worden ingepakt, omdat we deze dingen niet meer nodig hebben. We hebben compleet nieuwe uitzichten op weg naar de Hushevallei, in eerste instantie door de centrale morene van de Gondogoro gletsjer. We hebben misschien kleine spleten om overheen te stappen of af en toe een omweg te maken, maar over het algemeen is het een gemakkelijke weg. Ongeveer halverwege de wandeling van vandaag passeren we Laila Piek. Deze slanke spits werd voor het eerst 'onofficieel' beklommen door een Brits team waaronder Simon Yates, Sean Smith en Mark Miller in 1987 via de westzijde, de duidelijke sneeuwhelling die naar de top van de naaldachtige spits leidt. De eerste officiële beklimming werd pas bijna tien jaar later gemaakt, toen een Italiaans team een iets andere route naar de top klom. Blijkbaar waren de klimmers niet op de hoogte van de eerdere Britse beklimming en voor het eerst wisten ze dat toen ze de top bereiketen en een oude gasfles ontdekten met 4 namen. Als we de hellingen van de Laila Piek oversteken, gaan we geleidelijk aan naar de rand van de gletsjer waar we een route van het ijs en het puin vinden naar de ablatievallei aan de zuidkant. Het laatste uur van de dag wordt besteed aan het volgen van een redelijk pad naar onze camping Dalsan (4150m) waar gras en wilde rabarber groeien.

We vervolgen onze afdaling van de Gondogoro vallei door het pad te volgen door dit aangename ablatiedal waar we de nacht hebben doorgebracht. Al snel komt de vallei tot een abrupt einde waar een heuvelrug zich naar beneden naar de gletsjer dwingt en hier is er een keuze aan paden, of naar beneden door een greppel en dan langs de 'goot' tussen de gletsjer en de kliffen van het conglomeraat die erlangs lopen, of langs de top van de kliffen. De trekkingsleider zal in overleg met de lokale gids bepalen welke van deze paden het beste is. Aan de andere kant van dit obstakel gaat de ablatievallei verder en wordt het trekken gemakkelijker. We passeren een verbreding van de vallei die bekend staat als Gondogoro Village (hoewel er geen dorp is - slechts een paar tijdelijke stenen schuilplaatsen voor geitenhoeders) en verder moeten we hier een klein beekje oversteken voordat we verder gaan langs de top van de stuwwal. Op dit punt zijn we teruggegaan naar meer gemoedelijke hoogtes waar dingen groeien en de bomen zelfs groter worden dan wij terwijl we de afdaling van de morene naar de bodem van de vallei voortzetten. We maken ons kamp in Saitcho (3350m), een zandvlakte van schaarse grassen langs de rivier bij de kruising van de Gondogoro en Charakusa valleien. Dit wordt de eerste nacht in bijna een week waar we de zuurstofrijke lucht onder de 4000 meter kunnen inademen en kunnen slapen op het geluid van stromend water!

Het ligt in de aard van de reis zoals deze dat er vertragingen kunnen optreden en het is belangrijk om hier rekening mee te houden. Als we geen vertragingen hebben ondervonden of deze dag voor onvoorziene omstandigheden hebben moeten gebruiken, zal dit een welverdiende rustdag zijn. Saitcho is een geweldige plek om te ontspannen in de zon, het in halen van het schrijven van een dagboek of de wasserette, of voor mensen met een onverzadigbare treklust, is een wandeling naar de Charakusa Vallei zeker de moeite waard. Als deze optie wordt genomen, maken we een relatief vroege start en volgen we een jagerspad tot aan de laterale morene van de Charakusa Gletsjer. Dit is een sneeuwluipaardenland en hoewel je veel geluk zult hebben als je een van de dieren ziet, is de kans groot dat je de borden ziet en de lokale gids zal er plezier in hebben deze aan te wijzen. Na het oversteken van een zijgletsjer over puin en ijs, gaan we terug naar de laterale morene tot het mogelijk is om op de Charakusa Gletsjer te stappen. Hoe ver we vandaag kunnen gaan hangt af van het tijdstip waarop we beginnen, de aard van de gletsjer en de energie van de groep, maar we moeten ver genoeg kunnen gaan om uitzicht te hebben op K6 en K7. Deze optie duurt ongeveer 6 - 8 uur.

Nu we van de gletsjer af zijn en onder de 4000 meter zitten, kan de temperatuur overdag in de dertig oplopen, dus het is de moeite waard om vroeg te beginnen om de hitte van de dag te vermijden. Dit is een relatief makkelijke dag van ongeveer 3 tot 4 uur, waarbij de rivier de Gondogoro en Charakusa gletsjers volgt tot aan de samenvloeiing met de Masherbrum en Ailling gletsjers. Hier slingert de vallei naar het zuiden en we beginnen verschillende tekenen te zien van een bewoning met muren en een tijdelijk huis. Uiteindelijk bereiken we de uitgestrekte velden van Hushe en klimmen we naar een klein plateau waarop het hoofddorp is gelegen. Hushe is vrij groot met een wirwar van steegjes en gebouwen. De meeste traditionele huizen zijn gebouwd van ronde rivierstenen en zijn 2 verdiepingen hoog, met ruimte voor het dier beneden en de mensen boven. Hushe heeft ook een aantal modernere huizen, een winkel, een school, een hotel, een hotel en een trekkerscamping. We checken in op de camping en de rest van de dag is vrij om dit fascinerende dorp te verkennen.

Net als toen we aan onze tocht begonnen, vereist het verlaten van de hoge valleien van de Karakoram een spannende wegreis per jeep. De terugweg is niet zo zwaar als de heenweg en het landschap is prachtig, als we ons een weg door de vallei banen langs dorpen met intensieve landbouw aan beide zijden. Uiteindelijk bereiken we een kruising waar de Hushe rivier en de Shyock rivier uit Ladakh samenkomen. Via een hangbrug steken we de Shyock over om aan de andere kant bij het grote dorp Khaplu, ooit zetel van de lokale overheid met een eigen paleis, een verharde weg te bereiken. Vanaf Khaplu wordt onze reis een stuk vlotter en sneller omdat we nu over de geasfalteerde weg eerst de Shyock volgen tot aan de samenvloeiing met de Indus, dan langs deze grote rivier terug naar Skardu. Aangekomen in de Balti hoofdstad, checken we in bij ons hotel en genieten we van onze eerste warme douche in ruim twee weken!

De luchthaven van Skardu ligt op 40 minuten rijden van het hotel langs een goede weg met populieren. Aan boord van ons vliegtuig hebben we een gave vlucht uit de vallei, weer langs Nanga Parbat en dan naar het zuiden richting Islamabad. Aankomen in de hoofdstad na een periode in de bergen is altijd een vreemde ervaring en het kost even tijd om te wennen aan de drukte en vooral het verkeer. Onze privé-bus zal op het vliegveld staan te wachten om ons naar het groepshotel te brengen en als we ons eenmaal in het hotel hebben gevestigd is het tijd om te lunchen (tenzij we ongebruikelijke vluchtvertragingen hebben meegemaakt). Na de lunch is de rest van de dag vrij voor onafhankelijke sightseeing of om te ontspannen in het hotel. Je reisleider zal je adviseren over de mogelijkheden voor sightseeing. Winkelen voor handgeweven wollen tapijten is een populaire optie. Vanavond komen we weer samen voor een feestelijke maaltijd in het hotel of in een lokaal restaurant.

Skardu is een 'weersafhankelijke' luchthaven, wat betekent dat de vliegtuigen alleen hierheen vliegen als het zicht van de piloot op de baan goed genoeg is. Gelukkig is het weer in de Karakoram meestal helder, maar lokale weersomstandigheden kunnen van tijd tot tijd wolken en regen veroorzaken. Als we niet kunnen vliegen, reizen we over de spectaculaire Karakoram Highway naar Islamabad. Als we naar Skardu vliegen is dit een extra bonus omdat het een fantastische reiservaring op zich is. De rit over de Indus rivier naar Islamabad duurt twee dagen, dus het is belangrijk om een nooddag te hebben om dit mogelijk te maken. Als we naar Islamabad gevlogen zijn zal dit een verdere dag zijn voor sightseeing in de hoofdstad en jouw leider zal de groep adviseren over de opties voor vandaag.

Na het ontbijt word je naar de luchthaven gebracht voor je terugvlucht.