Lanzarote Trail (GR131)

Je vertrekt vanuit Montaña Blanca en laat de bergen geleidelijk achter je. Het pad slingert langs de zuidkant van Montaña Guatisea en daalt langzaam af naar het plateau van San Bartolomé. Dit is het centrum van Lanzarote: windmolens aan de horizon, kale akkers, en een landschap vol lavasteen en stof.

Na San Bartolomé wordt het stiller. De route voert je langs verlaten paden, oude landweggetjes en eenzame lavaformaties. Hier en daar duikt een ruïne op in het veld, herinneringen aan vroegere boerderijen. De vlaktes zijn eindeloos, de stilte al even indrukwekkend.

Uiteindelijk klim je weer licht richting Teguise, het historische hart van Lanzarote. Vanaf de rand van het dorp zie je al de witte gevels, de oude kerk en de iconische Castillo de Santa Bárbara boven op de heuvel. Tijd om je wandelschoenen uit te doen — vandaag was een echte eilanddoorsnede.

Je verlaat de historische straatjes van Teguise en wandelt direct de bergen in. De klim begint vrijwel meteen: eerst geleidelijk, maar al snel merkbaar steiler. Met elke stap opent het uitzicht zich verder — over het binnenland van Lanzarote en richting de Atlantische Oceaan.

In de buurt van Peñas del Chache, het hoogste punt van het eiland, vlakt het pad tijdelijk uit. Deze graatwandeling is een hoogtepunt van de GR131: open lucht, vulkanische valleien en op heldere dagen uitzicht tot aan La Graciosa en de kliffen van Famara. Dit is Lanzarote op z’n grootst.

De afdaling naar Haría is spectaculair. Via een reeks haarspeldbochten daal je af naar de Vallei van de Duizend Palmen, waar het groen ineens opduikt tussen het dorre landschap. In de schaduw van de palmen verschijnt Haría, een wit dorpje dat voelt als een oase. Tijd om te landen.

Je verlaat Haría, waar palmbomen wiegen tussen de witgekalkte huizen. Het pad klimt snel het dorp uit en leidt je over lavapaden richting het noorden. De stilte is opvallend — alleen je voetstappen en het zachte knarsen van vulkanisch grind onder je schoenen.

Het landschap opent zich terwijl je langs de flanken van de indrukwekkende Monte Corona wandelt. Dit is Lanzarote in zijn puurste vorm: zwarte lavavelden, ruige heuvels en af en toe een cactus die zich niets aantrekt van de droogte. Je passeert oude kraters en kijkt uit over het uitgestrekte, open noorden van het eiland. Het voelt alsof je over de maan loopt, met de Atlantische Oceaan aan de horizon.

De afdaling naar Órzola is geleidelijk. De geur van de zee komt je tegemoet terwijl de oceaan met elke stap dichterbij komt. In het kleine vissersdorp eindigt je trektocht. De GR131 stopt hier, maar jouw reis niet — vanuit Órzola reis je terug naar Arrecife. Tijd voor een koud drankje en een diepe ademhaling. Je hebt het gehaald.