Montafon Trek

Een huttentocht is geen dagwandeling die je ’s ochtends bedenkt en afsluit met een pizza in het dal. Het zijn een paar dagen door de bergen trekken, wakker worden in frisse berglucht, klimmen en dalen, steeds op weg naar de volgende hut. Die hutten zijn er in alle soorten en maten, maar hebben één ding gemeen: ze liggen op unieke plekken en geven wandelaars een plek om uit te rusten. In de Alpen, Dolomieten en Pyreneeën worden veel hutten beheerd door Alpenverenigingen als de Deutscher Alpenverein (DAV), de Österreichischer Alpenverein (ÖAV), de Club Alpin Français (CAF), de Club Alpino Italiano (CAI) of de Schweizer Alpen-Club (SAC), elk met hun eigen lange geschiedenis. Je valt al snel in het bergritme. Vroeg opstaan, gestaag doorlopen, en zorgen dat je voor het diner — meestal om 18.00 uur — bij de hut bent. Bergschoenen uit bij de deur, aanschuiven aan tafel met vreemden die binnen een avond trailvrienden worden, en slapen in een eenvoudige maar warme kamer. De voorzieningen zijn basic, contant geld is de norm, en een warme douche is een bonus. Als je dit van tevoren weet, kun je je overgeven aan de dagen, de uitzichten en de kleine momenten die een huttentocht onvergetelijk maken.

Fit word je niet op het pad. Je neemt de conditie die je hebt mee en die gebruik je, klim na klim, afdaling na afdaling, dag na lange dag. Als je halverwege leeg bent, is er geen snelle bijvulling, geen sluiproute naar de hut. Ik heb mensen zien vertrekken met glimmende ogen en een rugzak vol nieuwe spullen, om twee dagen later te zien hoe die glans verdwijnt zodra elke stap zwaar voelt. Dat is niet omdat de bergen gemeen zijn. Het is gewoon omdat hun benen, longen en hoofd niet klaar waren voor wat ze van zichzelf vroegen. Veilig wandelen begint lang voordat je je veters strikt. Het pad is alleen de test. Het echte werk gebeurt weken of maanden eerder, in de kleine, regelmatige inspanningen waarmee je het uithoudingsvermogen, de kracht en de techniek opbouwt die je nodig hebt. Als je je goed voorbereidt op een huttentocht, vergroot je niet alleen de kans dat je het haalt. Je geeft jezelf ook de vrijheid om om je heen te kijken, het uitzicht in je op te nemen en te genieten van waar je bent, in plaats van de kilometers af te tellen tot het voorbij is.

Je kunt de beste schoenen hebben, de lichtste rugzak en een hut geboekt met het mooiste uitzicht in de Alpen, en toch kan de berg je binnen tien minuten laten weten wie er de baas is. Ik heb in de zomer hagelbuien meegemaakt waarbij de stenen als knikkers aanvoelden, donder horen rollen over een kam die ik een uur eerder nog had overgestoken, en gelopen door mist zo dik dat ik mijn eigen handen nauwelijks kon zien. Als je op een huttentocht bent, is het weer niet alleen een deel van het decor, het is een deel van het spel. Op de meeste dagen is het je metgezel. De zon verlicht dalen en een bries koelt je af tijdens de klim. Maar als het omslaat, bepaalt het hoe ver je gaat, hoe snel je loopt en zelfs waar je slaapt. Dit is niet bedoeld om je af te schrikken, maar om respect bij te brengen. Respect voor de bergen, voor de signalen die ze je geven en voor je eigen grenzen. Als je het weer goed inschat, geef je jezelf de beste kans om de volgende hut te bereiken met alleen mooie verhalen en misschien een verbrande neus.