Początkujący Dirigée De Luchon

Opuszczając wioskę Bossòst, trasa rozpoczyna się na cichym leśnym szlaku, który łagodnie wspina się przez lasy bukowe i jodłowe. Pierwsza część spaceru jest zacieniona i spokojna, z miękkim podłożem pod stopami i małymi strumykami płynącymi wzdłuż szlaku. W miarę wspinania się pod górę, las powoli się otwiera, ukazując widoki na otaczające góry.

Po pewnym czasie drzewa ustępują miejsca szerokim, trawiastym zboczom. Teren staje się bardziej otwarty, widoki się rozszerzają, a ścieżka zamienia się w wyraźny szlak przez wysokie pastwiska Val d’Aran. Ta środkowa część trasy jest jasna i przestronna, z długimi widokami w kierunku grani w pobliżu Còlh de Barèja i łagodnego płaskowyżu Campsaure.

Po przekroczeniu łąk szlak ponownie zanurza się w fragment lasu po francuskiej stronie grani. Tutaj atmosfera znów się zmienia: omszałe kamienie, chłodny cień i bardziej zaciszna, zamknięta ścieżka prowadzą w dół w kierunku doliny. Kiedy drzewa w końcu się rozstępują, krajobraz nagle się otwiera, ukazując szeroką lodowcową dolinę Hospice de France. Krótki, łatwy ostatni odcinek prowadzi do schroniska, otoczonego trawiastymi tarasami i stromymi ścianami górskimi.

Od Hospice de France szlak zaczyna się łagodnie, przecinając otwarte, trawiaste zbocza z szerokimi widokami na otaczającą dolinę. Ścieżka jest łatwa do śledzenia i daje szansę na rozgrzanie nóg, zanim wspinaczka rozpocznie się na dobre. Wkrótce teren staje się bardziej stromy i docierasz do długiej serii zakosów, które wiodą cię w górę zbocza góry. Te serpentyny są dobrze zbudowane i stabilne, pozwalając szybko zyskać wysokość, podczas gdy widoki za tobą stają się coraz szersze z każdym zakrętem.

Wyżej krajobraz staje się znacznie bardziej alpejski. Trawiaste zbocza zanikają, a ziemia zamienia się w mieszankę skał, żwiru i porozrzucanych głazów. Ścieżka wije się przez otwarty, odsłonięty teren, z postrzępionymi grzbietami wznoszącymi się po obu stronach i głębokimi zacienionymi dolinami daleko poniżej. Ta część etapu wydaje się dzika i dramatyczna, z nieustannymi panoramicznymi widokami, które sprawiają, że wysiłek wspinaczki jest więcej niż wart zachodu.

Gdy docierasz do ostatniego odcinka, teren się wypłaszcza, a szlak przecina wysokie, kamieniste plateau. Tutaj atmosfera jest niewątpliwie wysokogórska, cicha i rozległa. Tuż przed tym, jak schronisko pojawia się w zasięgu wzroku, krajobraz nagle się otwiera, odsłaniając serię pięknych górskich jezior. Największe, Boum de Vénasque, leży głęboko i błękitnie w swojej skalnej misie, podczas gdy mniejsze jeziora znajdują się tuż powyżej. Krótki spacer prowadzi do Refuge de Vénasque, usytuowanego nad wodą i otoczonego strzelistymi szczytami.