Zaawansowany trekking Molieres

Z schroniska Conangles szlak rozpoczyna się od stałego wspinania przez głęboki pas bukowego lasu, gdzie jasne pnie drzew wznoszą się blisko siebie, a ziemia jest pokryta mchem i opadłymi liśćmi. Środowisko tutaj jest zamknięte i chłodne, z rzucającymi się w oczy jedynie okazjonalnymi przebłyskami górnej doliny pomiędzy drzewami. W miarę jak ścieżka się wznosi, las stopniowo się przerzedza, odsłaniając otwarte kieszenie łąk pełnych letnich kwiatów i widoków na ciemniejsze grzbiety, które otaczają głowę doliny Mullères.

Powyżej ostatnich sosen krajobraz staje się coraz bardziej skalisty, a szlak podąża serią skalnych półek prowadzących do wysokiego basenu pod Pico Mulleres. Tutaj teren zdominowany jest przez spękane płyty, kanciaste wieże i długie stoki usypisk. Po drodze trasa mija kilka uderzających górskich jezior: głęboki Estanhots de Mullères, większy Estanhon des Pois, a na koniec mały Ivon Rodó de l’Escaleta położony poniżej ostrych iglic skalnych. Każde z jezior leży w surowym kotle polodowcowym z polami głazów, a ich spokojna woda odbija otaczające klify. Ostatni wysiłek prowadzi na wietrzne siodło, gdzie widoki znacząco się poszerzają.

Zejście do Artiga de Lin prowadzi przez łagodniejszy teren, opadając przez trawiaste stoki i rozrzucone kamienie, gdy dolina poniżej się poszerza. W miarę zmniejszania się wysokości ścieżka ponownie wchodzi do lasu, tym razem jaśniejszego i bardziej zróżnicowanego, z płynącymi obok niej czystymi potokami. Wyłaniając się z drzew, szlak przechodzi przez otwarte pastwiska i prowadzi bezpośrednio do budynków i łąk otaczających schronisko Artiga de Lin.

Trasa rozpoczyna się przy Refugio Artiga de Lin i prowadzi przez otwartą łąkę otaczającą budynek, wzdłuż drogi dojazdowej. Szlak kieruje się w stronę skraju lasu, pozostając na wyraźnej żwirowej ścieżce, zanim skręci na węższą ścieżkę, która wchodzi w drzewa. Gdy tylko trasa wchodzi do lasu, środowisko staje się zauważalnie zacienione, z gęstą roślinnością po obu stronach ścieżki. Szlak tu stopniowo opada, podążając naturalną linią przez las, utrzymując stały kierunek.

Po opuszczeniu gęstszych drzew, krajobraz otwiera się w długą, płytką dolinę. Podłoże to mieszanka trawy, rozrzuconych skał i niskich krzewów. Trasa utrzymuje stałą linię powyżej dna doliny, przecinając łagodne stoki i małe kanały odwadniające. Ten odcinek oferuje ciągłą widoczność do przodu, z prostą linią ścieżki na długich odcinkach, zanim nieco zmieni kierunek, gdy zbliża się do szerszego płaskowyżu.

Dalej szlak dociera do miejsca, gdzie dolina się poszerza, a teren staje się bardziej płaski. Małe stawy, bagienne plamy i rozgałęzione kanały wodne pojawiają się w centralnej części basenu. Ścieżka pozostaje dobrze zdefiniowana po prawej stronie, omijając mokre podłoże i kontynuując na bardziej stabilnym terenie. Okazjonalne skupiska drzew i skalne występy przerywają inaczej otwarty krajobraz.

Za płaskowyżem trasa stopniowo zbliża się do strefy przejściowej w kierunku Vado-Hospital. Teren znów staje się bardziej skalisty, a ścieżka biegnie nad serią małych grzbietów i stoków. Szlak pozostaje wyraźny, gdy przechodzi przez te odcinki, naprzemiennie wznosząc się krótko i prowadząc poziomo. Im bliżej końca etapu, tym dolina nieco się zwęża, a ścieżka zaczyna ostateczne, łagodne zejście.

Na ostatnim odcinku trasa łączy się z szerszą żwirową drogą, która prowadzi bezpośrednio z powrotem do obszaru Vado-Hospital. Otoczenie tutaj jest bardziej otwarte, z polami trawy i rozproszonymi drzewami po bokach drogi. Szlak podąża za tą drogą dojazdową, aż dotrze do przystanku autobusowego, który oznacza punkt końcowy wędrówki.