Baza pod Everestem: Wyprawa na Dach Świata

Mount Everest, znany również jako Chomolungma, Sagarmatha i Matka Ziemi, to wszystkie nazwy tej samej legendarnej góry. Poza regionem Himalajów ludzie zazwyczaj nazywają ją Mount Everest, na cześć geografa Sir George'a Everesta. Na wysokości 8848 metrów nad poziomem morza jest to najwyższa góra na Ziemi. Po wielu nieudanych próbach Everest został po raz pierwszy zdobyty w 1953 roku przez legendarnych alpinistów Tenzinga Norgaya i Edmunda Hilarego. Trasa, którą użyli, aby dotrzeć do stóp góry, jest teraz standardową trasą zarówno dla alpinistów, jak i turystów do bazy pod Mount Everestem.

Widok najwyższego punktu na Ziemi jest dla wielu ludzi nieodpartą atrakcją. Jednak, w przeciwieństwie do bazy pod Everestem po stronie tybetańskiej, którą można teraz osiągnąć samochodem, nadal musisz przejść 53 kilometry w jedną stronę, aby dotrzeć do tej bazy po stronie nepalskiej. I to z pewnością nie jest spacer po parku. Wysokość bazy pod Everestem to niesamowite 5364 metry (17 600 stóp), co czyni ją najwyżej położonym stałym obozem na świecie. Początek wyprawy znajduje się na małym lotnisku w Lukli, na wysokości około 2850 metrów (lub 9200 stóp). Stamtąd stopniowo wznosisz się przez wioski Szerpów i lasy rododendronów do "stolicy" Doliny Khumbu, Namche Bazaar. Stąd możesz po raz pierwszy zobaczyć spektakularne szczyty, takie jak Ama Dablam, Pumori i Mount Everest.

Z Namche to jeszcze prawie 2000 metrów w górę do bazy pod Everestem w coraz bardziej surowym krajobrazie z lodowcowymi szczytami górskimi, gdziekolwiek spojrzysz. Dzielisz stoki z wielkimi bestiami Himalajów, jakami, gdy zbliżasz się do najwyżej położonego domu herbacianego na trasie w Gorak Shep. Mając tylko 3 kilometry do przejścia, baza pod Everestem jest w zasięgu ręki! Większość organizacji wykonuje podróż w obie strony do bazy i z powrotem do Gorak Shep, ponieważ zakwaterowanie w EBC to tylko kemping. Aby naprawdę zobaczyć Mount Everest w pełnej krasie, będziesz musiał wspiąć się na 5645-metrowy nietechniczny szczyt Kala Patthar, krótka wspinaczka z Gorak Shep.

Wysokość. To zdecydowanie najtrudniejsza część tego trekkingu. Trekowałem i wspinałem się na wysokości powyżej 5000 metrów w Afryce, Ameryce Południowej i Azji wiele razy i najczęściej rozrzedzone powietrze jest najtrudniejszym elementem wyprawy, a nie trudność techniczna. Każdego roku ponad 30,000 osób wyrusza z Lukli, aby wędrować w górę doliny Khumbu do jednego z najwyżej położonych obozowisk na świecie. Wraz ze wzrostem liczby trekkingowców, ścieżka znacznie się poprawiła w ciągu ostatnich dwóch dekad. Pod względem technicznym, klasyczny trekking do Everest Base Camp nie jest trudny, ponieważ to raczej chodzenie niż wspinaczka na Everest Base Camp. Jednakże, trekkingowcy powinni być w dobrej formie. Im lepsza Twoja kondycja, tym bardziej komfortowy i przyjemny będzie trekking oraz większa szansa na pomyślne osiągnięcie EBC.

Aby zmniejszyć ryzyko choroby wysokościowej, dzienne odległości są stosunkowo krótkie, aby umożliwić aklimatyzację. Każdego dnia będziesz wznosić się na wyższe wysokości i spędzisz kilka dni na wysokości powyżej 4000 metrów (13,000 stóp). Niezależnie od Twojej kondycji, poczujesz wpływ ekstremalnej wysokości. Poniżej w tym wpisie na blogu porozmawiamy więcej o wysokości i chorobie wysokościowej. Mimo to, uważamy, że każdy z odpowiednim nastawieniem i dobrą kondycją może to zrobić. Lepiej zacznij treningi do Everest Base Camp!

Region Everest, podobnie jak większość innych obszarów trekkingowych w Nepalu, ma cztery odrębne pory roku. Wiosna, lato, jesień i zima. Miesiące od marca do maja, przed monsunem, oraz od października do początku grudnia, po monsunie, są najpopularniejsze dla trekkingu do Bazy Everest. Każda pora roku oferuje własne emocje i atmosferę, a w zasadzie można wędrować przez cały rok. Istnieją dobre powody, dla których wiosna i jesień są uważane za sezon trekkingowy. Poniżej przedstawiamy przegląd, jak wygląda każda z pór roku.

Wiosna

Wiosna (marzec-maj) to główny sezon i trekkerzy z całego świata przybywają do Bazy Everest w dużych liczbach. Wiosną temperatura jest łagodna, opady są niskie, a warunki do trekkingu są świetne. Na szlaku panuje ekscytacja i oczekiwanie na zobaczenie najwyższych szczytów świata w całej ich okazałości. Jest tłoczno, ale to świetny czas na poznanie osób o podobnych zainteresowaniach i rozmowy o przygodach. Chociaż w ciągu dnia temperatura na szlaku jest przyjemna, w Bazie Everest temperatura może w nocy i wczesnym rankiem spadać poniżej zera. Sprawdź naszą listę rzeczy do spakowania na trekking w dalszej części tego wpisu na blogu.

Lato

Sezon letni przypada na miesiące czerwiec, lipiec i sierpień. Lato to miesiąc z najwyższymi temperaturami i w tym sensie jest całkiem przyjemnie. Jednak jest to również sezon monsunowy i pada dużo deszczu. Szansa zobaczenia gór wokół jest mniejsza, ponieważ przez większość czasu jest pochmurnie. Szlak będzie mokry i śliski, a ryzyko osuwisk jest większe. Z drugiej strony, na trasie nie jest zbyt tłoczno, a wioski Szerpów wydają się bardziej spokojne.

Jesień

Jesień w Khumbu (wrzesień, październik, listopad) jest, podobnie jak wiosna, głównym sezonem trekkingowym z podobnymi warunkami do trekkingu. Główna różnica polega na tym, że wiosną powietrze jest czasem nieco zamglone z powodu pyłu w atmosferze. Po monsunie powietrze jest bardzo czyste, co pozwala na wspaniałe widoki na góry.

Zima

Sezon zimowy trwa od grudnia do lutego. Ten okres jest najtrudniejszy do trekkingu w Regionie Everest. Z wysokością Bazy Everest przekraczającą 5000 metrów, robi się ekstremalnie zimno. Nocne temperatury spadają do -20 stopni Celsjusza. Dodaj do tego wiatr i opady śniegu, a masz prawdziwą zimową ekspedycję. Dlaczego nadal organizujemy trekking do Bazy Everest zimą? Współpracujemy z jednymi z najlepszych firm trekkingowych w Nepalu. Oprócz wycieczek trekkingowych organizują również wyprawy wspinaczkowe na niektóre z najwyższych szczytów w Himalajach. Nasi partnerzy mogą zapewnić Ci bezpieczeństwo i komfort, nawet w tych zimnych warunkach. A prawdopodobnie będziesz mieć całą Dolinę Khumbu dla siebie!

Nazwa Sherpa jest często niewłaściwie używana jako ogólne określenie nepalskich ludzi gór lub nawet wysokogórskich tragarzy. Ludzie Sherpa to tybetańska grupa etniczna, która mieszka głównie w regionach górskich wschodniego Nepalu, z największym skupiskiem w dolinie Solu-Khumbu. Główną religią jest buddyzm, a podczas wędrówki do bazy pod Everestem zobaczysz wiele gompas (klasztorów) i stup (świątyń w kształcie kopuły).

W początkowych dniach alpinizmu, Sherpowie byli uznawani za nieocenione ogniwo w dużych ekspedycjach górskich w Himalajach. Byli (i nadal są) w stanie nosić ogromne ładunki, często zbliżone do własnej masy ciała. Ta siła, górska ekspertyza i naturalna zdolność do adaptacji do ekstremalnych wysokości przekształciły się w źródło utrzymania w postaci turystyki górskiej. Szacuje się, że region Everestu odwiedza około 50,000 turystów i wspinaczy, co czyni turystykę największym źródłem dochodów dla wielu rodzin Sherpa.

Klasyczna wyprawa do Everest Base Camp trwa co najmniej 12 dni. Większość dni trekkingowych spędza się na wspinaczce, aby się zaaklimatyzować, mając na uwadze oszałamiającą wysokość Everest Base Camp wynoszącą ponad 5000 metrów. Pozwala to zanurzyć się w zapierającym dech w piersiach krajobrazie. Po osiągnięciu ostatecznego celu wyprawy, większość osób wraca tą samą drogą do Lukli przez kolejne trzy dni. Dla tych, którzy mają ograniczony czas, Bookatrekking.com zaprojektował wyprawę, która obejmuje lot helikopterem z powrotem do Katmandu z najwyżej położonego domu herbacianego w Gorak Shep. Oszczędza to trzy dni i prawdopodobnie twoje kolana będą ci za to wdzięczne. Będzie to najbardziej spektakularny lot helikopterem w twoim życiu, unosząc się wśród najwyższych gór na świecie. Wreszcie, dla tych, którzy chcą wędrować w stylu, oferujemy również Deluxe Everest Base Camp trek, z noclegami w najlepszych dostępnych schroniskach na szlaku. Zostaniesz przetransportowany helikopterem z Katmandu do Lukli i polecisz z powrotem z Gorak Shep prosto do Katmandu.

Aby wyruszyć na trekking do Bazy pod Everestem, potrzebujesz następujących pozwoleń:

TIMS (Trekkers Information Management System):

To pozwolenie jest ważne dla każdego turysty, który chce wędrować po Nepalu. Od Annapurna Circuit po trekking na Poon Hill, wszystkie trasy trekkingowe wymagają tego pozwolenia. Kosztuje to 2000 NPR na osobę, co odpowiada około 17 USD lub 15 EUR.

Pozwolenie na wejście do Parku Narodowego Sagarmatha:

Aby wejść do Parku Narodowego Sagarmatha, parku narodowego, który jest domem dla regionu Mount Everest, musisz uzyskać pozwolenie na wejście. To pozwolenie kosztuje 30 USD + podatek rządowy. Wszystkie pozwolenia są wliczone w cenę naszych wycieczek i są organizowane przez naszego lokalnego partnera.

Trasa do Everest Base Camp jest jednym z najwyższych szlaków na świecie, prowadzącym na wysokości znacznie powyżej 5000 metrów. Ludzki organizm musi się dostosować do tych wysokości, a jedynym sposobem na to jest stopniowe wznoszenie się. Przyjrzyjmy się bliżej, czym jest choroba wysokościowa i jak można jej uniknąć.

Ostra choroba górska (AMS) jest stanem zdrowotnym, który występuje, gdy ktoś jest narażony na niskie poziomy tlenu na większych wysokościach. AMS to poważny stan i, jak sama nazwa wskazuje, ostry. Należy zająć się nim natychmiast, ponieważ może być potencjalnie zagrażający życiu. Większość ludzi doświadczy łagodnych objawów choroby wysokościowej. Ważne jest, aby być świadomym tych objawów i działać, zanim staną się bardziej poważne. Poniżej rozkładamy różne formy AMS i jak można zredukować ryzyko jej wystąpienia.

Objawy AMS

Kluczowe jest, aby wiedzieć, jak rozpoznać chorobę wysokościową. Możesz doświadczać następujących objawów w wyniku skoku wysokości: ból głowy, brak apetytu, trudności z oddychaniem, bezsenność, nudności i wymioty. Intensywność i nasilenie tych objawów mogą wzrastać wraz z wysokością, a ogólne uczucie zmęczenia odbiera całą radość. Może to dalej pogorszyć się do jednego z tych zagrażających życiu stanów.

Obrzęk płuc na dużej wysokości (HAPE): HAPE to stan, w którym płyn gromadzi się w płucach, utrudniając oddychanie. Objawy mogą obejmować duszność, uporczywy kaszel, ucisk w klatce piersiowej i zwiększone tętno. Może to być stan zagrażający życiu i wymaga natychmiastowego zejścia na niższe wysokości, a w ciężkich przypadkach leczenia medycznego.

Obrzęk mózgu na dużej wysokości (HACE): HACE to poważniejszy stan, w którym płyn gromadzi się w mózgu. Objawy mogą obejmować silne bóle głowy, dezorientację, utratę koordynacji i zmieniony stan umysłowy. HACE to również stan nagły wymagający natychmiastowego zejścia i pomocy medycznej.

10 sposobów minimalizacji ryzyka AMS

1. Stopniowe wznoszenie się: Jednym z najskuteczniejszych sposobów zapobiegania AMS jest stopniowe wznoszenie się. Podczas podróży na duże wysokości staraj się poświęcić kilka dni na aklimatyzację przed dalszym wznoszeniem się. Pozwala to ciału dostosować się do zmniejszonego poziomu tlenu. Wszystkie nasze wyprawy w Nepalu uwzględniają wystarczający czas na aklimatyzację.

2. Utrzymuj nawodnienie: Odwodnienie może zwiększyć ryzyko AMS, więc pij dużo płynów. Unikaj nadmiernego spożycia alkoholu i kofeiny, ponieważ mogą one przyczyniać się do odwodnienia.

3. Dieta: Spożywaj zrównoważoną dietę z odpowiednią ilością węglowodanów, unikaj ciężkich i tłustych posiłków. Węglowodany mogą pomóc organizmowi efektywniej wykorzystać tlen na dużych wysokościach.

4. Leki: Niektórzy mogą rozważyć przyjmowanie leków, takich jak acetazolamid (Diamox), aby zapobiec AMS. Skonsultuj się z profesjonalistą medycznym przed użyciem jakichkolwiek leków i bądź świadomy potencjalnych skutków ubocznych.

5. Odpoczynek: Upewnij się, że masz wystarczająco dużo snu i odpoczynku podczas wznoszenia się. Zmęczenie może zwiększyć ryzyko AMS.

6. Unikaj nadmiernego wysiłku: Trzymaj tempo i unikaj nadmiernego wysiłku. Słuchaj swojego ciała, a jeśli doświadczasz objawów AMS, odpocznij lub zejdź na niższą wysokość.

7. Zstąp, jeśli objawy utrzymują się: Jeśli doświadczasz objawów AMS, takich jak ból głowy, nudności, zawroty głowy lub trudności z oddychaniem, kluczowe jest zejście na niższą wysokość. Objawów nie należy ignorować ani lekceważyć.

8. Naucz się rozpoznawać objawy: Edukuj siebie i swoich towarzyszy podróży na temat objawów AMS i bądź czujny w monitorowaniu swojego stanu.

9. Planuj dni na aklimatyzację: Podczas trekkingu lub wspinaczki na dużych wysokościach, planuj dni na odpoczynek, aby pozwolić ciału na aklimatyzację. Może to obejmować wznoszenie się na większe wysokości w ciągu dnia i schodzenie na niższe wysokości na noc.

10. Utrzymuj świadomość wysokości: Zwracaj uwagę na wysokość, na jakiej się znajdujesz, i tempo wznoszenia się. Szybkie wznoszenia znacznie zwiększają ryzyko AMS.

Ważne jest, aby zrozumieć, że AMS może dotyczyć każdego, niezależnie od wieku, poziomu sprawności fizycznej czy wcześniejszych doświadczeń na dużych wysokościach. Obecnie istnieje kilka narzędzi do monitorowania zdrowia na wysokości. Szeroko stosowaną (analogową) metodą jest karta punktowa Lake Louise. Zaznacza objawy wysokościowe, uwzględniając ich nasilenie. Jest to powszechne narzędzie używane przez przewodników. Obecnie większość przewodników trekkingowych i górskich przynosi miernik nasycenia krwi tlenem, który również mierzy tętno. Są to kluczowe wskaźniki, czy osoba dobrze przystosowuje się do wysokości, czy nie.